കുഞ്ഞു പൂക്കളെ
കാണാതെ
ഞാന്‍ തീര്‍ത്ത
വസന്തങ്ങളില്
ആയിരം കറുത്ത പക്ഷികള്
ചിറകിട്ടടിക്കവെ
ഈ ജനലുകള്ക്കിപ്പുറത്തെ
തേങ്ങലുകളുടെ
രാപ്പാര്റ്ക്കലുകളില്
നിന്റെ തണലുകള്‍
എന്റെ ഉള്ളില്
ഞാന്‍ അറിയാതെ
സുഗന്ധം തിരഞ്ഞപ്പോള്‍
എന്റെ കണ്ണുകള്‍
നിറഞ്ഞതും
മൊഴികള്‍ അടര്ന്നതും
നിന്റെ നെഞ്ചിന്‍ വരമ്പില്‍
എന്റെ സ്വപ്ന കൂട് വിരിഞ്ഞതും
എല്ലാം കാലത്തിന്റെ
എകാന്തതക്ക് ഇരുളടഞ്ഞീകൈവഴികളില്
എനിക്ക് കൂട്ടായി മാത്രം
വന്ന തണുപ്പാറ്ന്ന
ചെറു വേദനകള് മാത്രം
skip to main |
skip to sidebar
ഒരുപാടു കാലമായി ആഗ്രഹിക്കുന്നതാണ് അവരെ കുറിച്ചൊക്കെ എഴുതാൻ…. ആരൊക്കെയോ ചേർന്നു വിഷകന്യകയാക്കിയ ഒരു പെണ്ണിനെ കുറിച്ചും അവൾ കണ്ടിട്ടുള്ള, അറിഞ്ഞിട്ടുള്ള , അനുഭവിച്ചിട്ടുള്ള ഒരുപാടൊരുപാടു നന്മ മരങ്ങളെക്കുറിച്ചുമൊക്കെ… ഇതൊരു കഥയാണൊ എന്നറിയില്ല…ഉള്ളിലെ മയിൽ പീലി കൂട്ടത്തിന്റെ ശബ്ദമാവാം… കൊച്ചു കൊച്ചു സന്തോഷങ്ങൾ പോലും ആഘോഷമാക്കുന്ന ഒരു വട്ടുകേസിന്റെ കുറെ ഭ്രാന്തുകളിൽ ഒരു ഭ്രാന്താവാം… പക്ഷെ വരികൾക്കിടയിൽ എവിടെയെങ്കിലും കുറച്ചു കാര്യമുണ്ടാവും… കുറേ മണ്ടത്തരവും…..
